Νότιο Σουδάν: «Νιώθεις ντροπή και απελπισία όταν αναγκάζεσαι να αφήσεις τους ασθενείς σου»

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά στο Μπεντιού εδώ και βδομάδες.  Τα παιδιά δεν έπαιζαν καν,  κάτι που είναι πάντα  κακό σημάδι. Κανείς δεν χαμογελούσε, ένιωθες ότι  οι άνθρωποι ήταν καχύποπτοι, σταματούσαν τη συζήτηση αν κάποιος πλησίαζε. Οι διάφορες  εθνοτικές  ομάδες άρχισαν να αποφεύγουν τις συναναστροφές μεταξύ τους  και η κάθε ομάδα άρχισε να φοβάται τις υπόλοιπες.
Είχαμε στήσει  μία κλινική μέσα στη ζώνη Προστασίας των Αμάχων στο συγκρότημα  των Ηνωμένων Εθνών όπου κατέλυαν 8.000 άνθρωποι και οι ομάδες μας επίσης εργάζονταν στο κρατικό νοσοκομείο της πόλης. Πριν από τη σύγκρουση, λειτουργούσαμε εκεί ένα πρόγραμμα για τον ιό HIV και για φυματίωση, αλλά όταν άρχισε η κρίση μετακινήσαμε άμεσα μέρος της ιατρικής ομάδας στην χειρουργική πτέρυγα όπου και ανέλαβαν την φροντίδα των τραυματιών.  
Όταν πληροφορηθήκαμε ότι  ένοπλες δυνάμεις πλησιάζουν το Μπεντιού, ξέραμε πως η πόλη – το πιο πιθανό – θα γινόταν πεδίο εχθροπραξιών. Υπήρχε ατμόσφαιρα πανικού , και ο κόσμος άρχιζε να εγκαταλείπει την πόλη. Οι εχθροπραξίες έφτασαν πολύ κοντά και ήταν επικίνδυνες οι μετακινήσεις. Πήραμε την απόφαση να εκκενώσουμε το νοσοκομείο στις 8 Ιανουαρίου.
Η στιγμή είναι πολύ δύσκολη. Νιώθεις ντροπή και απελπισία. Καταλαβαίνεις  πως πλέον δεν μπορείς να βοηθήσεις και πως  πρέπει να αφήσεις ασθενείς πίσω σου, αβοήθητους. Αφήσαμε προμήθειες στους ασθενείς και στους συνοδούς  τους  ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν την θεραπεία τους ακόμα και αν δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε κάποια ιατρική εγκατάσταση- ένα «πακέτο διαφυγής» που περιείχε όλα τα υλικά που θα χρειάζονταν. Δύο μέρες αφού φύγαμε , πληροφορηθήκαμε πως το νοσοκομείο ήταν εντελώς άδειο και πως όλοι οι ασθενείς κατάφεραν να διαφύγουν. Ελπίζουμε να κατάφεραν να επιβιώσουν.
Φύγαμε από  την πόλη οδικώς  προς το Leer, 130χλμ νότια του Μπεντιού. Στη διάρκεια του ταξιδιού είδαμε αρκετό κόσμο να εγκαταλείπει την πόλη με τα πόδια. Οι περισσότεροι κατευθύνονταν προς το Leer,  περπάτημα επτά ημερών για τους πιο αργούς. Έκανε πολλή ζέστη και δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου χωριά στη διαδρομή, και επιπλέον πουθενά δέντρα να ξαποστάσεις στη σκιά τους. Ο κόσμος κοιμόταν στους θάμνους ή στις άκρες  του δρόμου στο  ύπαιθρο. Σίγουρα λίγοι από αυτούς θα άντεχαν ένα τόσο εξαντλητικό ταξίδι χωρίς βοήθεια. 
Την επόμενη ημέρα -και κάθε μέρα για την επόμενη εβδομάδα- επιστρέψαμε και διανείμαμε τροφή υψηλής διατροφικής αξίας σε 10.000 με 15.000 ανθρώπους που συναντήσαμε στο δρόμο. Ύστερα, στην Leer συναντήσαμε ανθρώπους που μας ευχαρίστησαν και μας είπαν πως δεν θα τα κατάφερναν χωρίς το φαγητό που τους δώσαμε στο ταξίδι.
Στο γυρισμό, πήραμε στα αυτοκίνητά μας τις πιο επείγουσες περιπτώσεις: ανθρώπους τραυματισμένους από πυροβόλα, γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, ανθρώπους που τους είχαν δαγκώσει φίδια και ψυχορραγούσαν. Μαζί μας πήραμε επίσης ασθενείς με πολυομυελίτιδα, ανθρώπους ακρωτηριασμένους από προηγούμενες συγκρούσεις, τυφλούς...
Στο Leer, τα εξωτερικά μας ιατρεία ήταν συνωστισμένα. Πολύ λίγα ιατρικά κέντρα στο Νότιο Σουδάν παραμένουν σε λειτουργία, έτσι η πίεση αυξήθηκε στα λίγα που ακόμα λειτουργούν. Είναι πολύ σημαντικό οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα να μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται στο Νότιο Σουδάν. Είμαστε από τις λίγες οργανώσεις  που μπορούμε να εργαστούμε σε απρόσιτες περιοχές της χώρας, όπου άνθρωποι εγκαταλείπονται αβοήθητοι . Ο λόγος που μας κάνει απαραίτητους είναι το γεγονός πως, βάσει καταστατικού η δράση μας είναι ανεξάρτητη (δεν χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση ή κάποιο φορέα εξουσίας) και  ουδέτερη (δεν  παίρνει το μέρος καμιάς εμπόλεμης πλευράς). Επίσης, το γεγονός ότι εδώ μας ξέρουν, μας έχουν δεχθεί, μας εμπιστεύονται: σε πολλές περιοχές της χώρας  προσφέρουμε ιατρική και ανθρωπιστική βοήθεια εδώ και πάνω από 20 χρόνια.  Εξαρτώνται από μας για την επιβίωσή τους, ειδικά τώρα, με τις συστηματικές λεηλασίες και τις καταστροφές ολόκληρων πόλεων,  με ορατή την απειλή λοιμού και  ελονοσίας.  Δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι τους ανθρώπους - πολλοί εκ των οποίων ντόπιοι συνάδελφοί μου-  που έχουν φύγει να σωθούν μέσα στις θαμνώδεις εκτάσεις, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς φάρμακα. Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις στο Νότιο Σουδάν, αλλά δεν θα εγκαταλείψουμε. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι σε ανάγκη.