Λ.Δ. Koνγκό: Ημερολόγιο της εκστρατείας εμβολιασμού - Μέρος 6ο: o εμβολιασμός φτάνει το 122%

«Τελειώσαμε πια τα στατιστικά για την κάλυψη έχονταςολοκληρώσει τον εμβολιασμό των δύο πρώτων περιοχών. Με κάποιο μαγικότρόπο έχει εμβολιαστεί το 122% του πληθυσμού! Γεγονός που εξηγεί γιατίόλο μας τέλειωναν τα εμβόλια και οι σύριγγες - η εκτίμηση του πληθυσμούπου μας δόθηκε από τις αρχές ήταν πολύ κατώτερη από τους πραγματικούςαριθμούς.

Για το τελευταίο στάδιοτης εκστρατείας, μια ομάδα έφευγε από το Μπασανκούσου για νακατευθυνθεί ανατολικά, προς το λιμάνι Ντζόμπο, και η άλλη προς τη Ιάκα.Αυτά ήταν τα δύο σημεία προετοιμασίας γι' αυτήν την περιοχή. Με έξι πιρόγες και όλους τους ανθρώπους πάνω στις αποσκευές η αναχώρηση ήταν, ως συνήθως, ελαφρώς χαοτική.

Μετάαπό όλες αυτές τις βροχές που είχαν πέσει τελευταία, όταν φτάσαμε στηνΙάκα, διαπιστώσαμε ότι ήταν σχεδόν ολόκληρη κάτω από το νερό. Το σημείοπου σκοπεύαμε να χρησιμοποιήσουμε για τον εμβολιασμό ήταν επίσηςβυθισμένο στο νερό κι έτσι περάσαμε ώρες -όπως μας φάνηκε- παραπατώνταςστο νερό και προσπαθώντας να οργανώσουμε τους εαυτούς μας και το υλικόστο μικρό κομμάτι στεγνής γης πριν αρχίσει πάλι η βροχή.

Πρώταέπρεπε να κουβαλήσουμε τα ψυγεία, τα κουτιά ψύξης και το ιατρικό υλικόμε τα χέρια πάνω από το νερό και να στήσουμε μια κατασκήνωση. Μερικοίαπό μας ξεκίνησαν αμέσως με μοτοσικλέτες για να ελέγξουν την κατάστασητου μονοπατιού που οδηγεί από το λιμάνι προς το εσωτερικό. Όπωςαποδείχθηκε, ολόκληρη η περιοχή ήταν ένας τεράστιος βάλτος, κι έτσιαναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τις μοτοσικλέτες και να συνεχίσουμε μετα πόδια. Το ίδιο το μονοπάτι είχε μετατραπεί σε μικρό ποτάμι.

Αρμενίζοντας στο δρόμο

Τηνεπόμενη ημέρα ακούσαμε από τους ντόπιους ότι ήταν πιο εύκολο ναακολουθήσουμε ένα μικρό ποτάμι προς το επόμενο χωριό αντί για τομονοπάτι. Ξεκίνησα με τον αρχηγό του χωριού για να το ελέγξουμε.Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τόσο καλό σχέδιο, καθώς το ποτάμι ήταν ένας εξαιρετικά στενός λαβύρινθος, με ρίζες και πεσμένα δέντρα παντού. Σύντομαχαθήκαμε και, όταν οι κωπηλάτες αναγκάστηκαν να αρχίσουν ναχρησιμοποιούν μεγάλα μαχαίρια για να καταφέρουμε να περάσουμε,εγκαταλείψαμε την προσπάθεια. Τελικά, αποφασίσαμε ότι η καλύτερηεπιλογή ήταν να χρησιμοποιήσουμε τις πιρόγες στο μονοπάτι, από όπου τονερό είχε απομακρύνει τα δέντρα.

ΗΙάκα -όπου μείναμε- είναι ένα πολύ μικρό χωριό και οι συνθήκεςκατασκήνωσης ήταν κατά πάσα πιθανότητα οι χειρότερες έως τώρα. Και ητροφή δεν ήταν πολύ καλύτερη. Το ποτάμι είχε απλά ξεγυμνώσει μια μικρήπεριοχή της ζούγκλας και υπήρχαν μόνο τρεις οικογένειες. Ήτανδύσκολο να κάνεις μπάνιο στο μεγάλο ποτάμι, λόγω του ενδιαφέροντος πουέδειχναν οι χωρικοί, κι έτσι την επόμενη ημέρα αποφάσισα να αρχίσω νακάνω το μπάνιο μου σε ένα από τα μικρά ποτάμια του δάσους που διασχίζουν τα μονοπάτια, και επέλεξα ένα πανέμορφο σημείο για νακολυμπήσω. Είναι πράγματι εντυπωσιακό, με το πυκνό δάσος να δημιουργείτοίχους και στέγη από φύλλα. Η δική μου ιδιωτική πισίνα, με μια μικρήορχήστρα εντόμων και πουλιών!

Μετάαπό μία ημέρα ενημέρωσης για την εκστρατεία και περισσότερης δουλειάςπάνω στα στατιστικά στοιχεία, έφυγα με δύο οδηγούς και μια πιρόγα γιανα κάνω επιθεώρηση στον ποταμό Ματόκο, έναν πολύ μικρό παραπόταμο τουΛοπόρι. Αποδείχθηκε ότι ήταν πράγματι πολύ μικρός, και είχαμε πολλέςδυσκολίες να περάσουμε, αλλά δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Δενυπάρχει επίσης πρόσβαση σε αυτόν από την ξηρά, καθώς το δάσος είναιπολύ πυκνό. Ο πληθυσμός μιλάει για το μαύρο δάσος και το μαύρο νερό.Ωστόσο, στην περιοχή ζουν αρκετοί άνθρωποι και έπρεπε να προσπαθήσουμεμε κάποιον τρόπο να φτάσουμε ως εκεί.

Το κατάλυμα

Συνεχίσαμεμέχρι που σκοτείνιασε. Υπάρχουν ελάχιστα χωριά κοντά στο ποτάμι κι έτσιήταν δύσκολο να βρούμε ένα μέρος να κατασκηνώσουμε για τη νύχτα.Τελικά, βρήκαμε ένα χωριό με δύο σπίτια, με εμβαδόν περίπου 5 τετρ.μέτρα, στημένα σε πασσάλους πάνω από το νερό. Όταν βγήκα από τηνπιρόγα, περίμενα να βρω στεγνή γη, αλλά υπήρχε μόνο μια ελώδης περιοχήκαι κανένας τρόπος να φτάσουμε σε στεγνό χώμα. Τελικά, μία από τιςγυναίκες του χωριού συνειδητοποίησε το πρόβλημα και μου έκανε νόημα ναπάω μαζί της στην πιρόγα.

Πήγαμε στο δάσος με την πιρόγα και πήδηξα σε ένα μικρό νησί με μερικούς θάμνους. Όταν επιστρέψαμε αποφάσισα να καταναλώσω κάποια ενέργεια για να βάλω κάτι στο φτωχό μου στομάχι. Καθώς είχαμε φύγει τόσο νωρίς το πρωί, είχα φάει όλη την ημέρα μόνομισή μπανάνα, η άλλη μισή ήταν χαλασμένη. Ένας από τους χωρικούς μούέδωσε μια κατσαρόλα και μετά ολόκληρο το χωριό παρακολουθούσε πώςέφτιαχνα τα τορτελίνι μου πάνω από την ανοιχτή φωτιά. Ήταν σίγουρα τοκαλύτερο γεύμα που είχα εδώ και πολύ καιρό και είμαι για πάντα ευγνώμωνστο φίλο μου που μου τα έστειλε από τη Σουηδία.

Μετά από αυτό οι χωρικοί με βοήθησαν να δέσω τη μικρή σκηνή μου πάνω σε ένα από τα μικρά σπίτια στο νερό. Στην πραγματικότητα δεν είναι σπίτι αλλά ένα πάτωμα από καλάμια, μεστέγη από χόρτα. Καθώς είχα αφήσει κατά λάθος κάποια κομμάτια τηςσκηνής μου στην Ιάκα, το στήσιμό της ήταν αρκετά δύσκολο. Τελικά,χρειάστηκε να τη δέσουμε στη στέγη. Κατά κάποιον τρόπο κρεμόταν απόεκεί και μου άφηνε πολύ λίγο χώρο για να κοιμηθώ. Οι χωρικοί με παρακολουθούσαν όλο έκπληξη όταν σύρθηκα μέσα. Μάλλον ήταν η καλύτερη διασκέδαση που είχαν εδώ και... αιώνες.

Μια από τις ομάδες εμβολίασε τα επτά παιδιά του χωριού και στη συνέχεια έφυγε ακολουθώντας το τοπικό ρεύμα. Κατάφερα να τους εξηγήσω για την «αλυσίδα κρύου» και επίσης να διορθώσω την τεχνική εμβολιασμού τους και την οργάνωση του σημείου εμβολιασμού στην πιρόγα.

Πήδηξασε μια μικρή πιρόγα και συνέχισα με την άλλη ομάδα μέσα στη ζούγκλα, σεένα μικρό ποτάμι, για να ελέγξω τον εμβολιασμό και με αυτήν την ομάδα.Ήταν ένα όμορφο ταξίδι και καταλήξαμε σε ένα πολύ μικρό χωριό, όπουεμβολιάσαμε άλλα 12 παιδιά.

Αυτοίοι άνθρωποι ζουν σε τόσο ακραία απομόνωση, που πραγματικά εξεπλάγησανόταν μας είδαν. Αλλά ήταν πολύ συνεργάσιμοι και έμοιαζαν να μην έχουνκαμία αντίρρηση να μας δώσουν τα παιδιά τους για μερικά λεπτά. Μου έδωσαν ακόμη και μερικές ιδιαίτερα καλοδεχούμενες μπανάνες για πρωινό.

Αναζητώντας την άλλη ομάδα

Ότανεπιστρέψαμε στο Μπόσο Νγκούμπου, πήραμε τη μοτοσικλέτα και κάναμε μιασύντομη επιθεώρηση στην ξηρά για να δούμε την ομάδα που έκανε τονεμβολιασμό στα χωριά γύρω από το Κέντρο Υγείας.

Όταναρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τις πηγές του ποταμού, προσπαθήσαμε ναβρούμε την ομάδα που κάλυπτε αυτό το τμήμα του Ματόκο. Αποδείχθηκεδύσκολο καθώς δεν είχαν μαρκάρει τα σημεία από τα οποία είχαν περάσει.Σταματούσαμε κάθε λίγο και λιγάκι και τους φωνάζαμε. Τελικά συναντήσαμεκάποιους ανθρώπους στο ποτάμι, που μας είπαν ότι ήξεραν πού είναι ηομάδα. Πήδηξα στην πιρόγα τους και συνεχίσαμε στο μικρό ποτάμι όπου ηδική μας πιρόγα δε θα μπορούσε να προχωρήσει.

Ευτυχώς ήταν μια μικρή διαδρομή και φτάσαμε στο χωριό όπου βρήκαμε την ομάδα εν δράσει να εμβολιάζει τα παιδιά. Όλα τα παιδιά που είχαν εμβολιαστεί κρατούσαν τις κάρτες εμβολιασμού τους σα να ήταν η πιο πολύτιμη περιουσία τους. Ήταν πολύ χαριτωμένα. Παρακολούθησα την ομάδα να εμβολιάζει τατελευταία παιδιά και στη συνέχεια να ξεκινάει με τα πόδια για τοεπόμενο χωριό.

Προς μεγάλη μου ανακούφιση, οι πρώτες ημέρες του εμβολιασμού πέρασαν ομαλά.