Ημερολόγιο από τα Παλαιστινιακά Εδάφη

Είναι πολλοί αυτοί που μας εκμυστηρεύτηκαν ότι μόνο με εμάς νιώθουν άνετα και ασφαλείς να μιλήσουν γι’ αυτά που τους συνέβησαν, για το πού βρίσκονται οι γιοι τους, πόσο θυμωμένοι νιώθουν και πώς τα βγάζουν πέρα…

Αύριο θα επισκεφθώ μια πενταμελή οικογένεια. Τους πέταξαν, έτσι απλά, έξω από το σπίτι τους μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς να τους επιτρέψουν να πάρουν τίποτα μαζί. Ούτε ρούχα, ούτε φαγητό, ούτε τα κειμήλιά τους, τα παιχνίδια, ούτε ακόμα τα φάρμακα για την πνευμονία του παιδιού – τίποτα απολύτως. Το σπίτι τους σφραγίστηκε, έτσι απλά. Η οικογένεια βρέθηκε ξαφνικά στο δρόμο. Κάποιος συγγενής, τους παραχώρησε ένα δωμάτιο, κάποιος άλλος τρία στρώματα για να τα βάλουν στο πάτωμα, μια οργάνωση τους έδωσε ρούχα, κάποια άλλη κατσαρόλες, ένας γείτονας ψωμί, ένα νοσοκομείο τα φάρμακα για το παιδί.

Ξαφνικά, βρέθηκαν να εξαρτώνται από τους άλλους για να επιζήσουν, για να φάνε. To σπίτι όπου έμεναν, μερικά μέτρα μακριά από το «καινούργιο» τους, φαντάζει πολύ άνετο. Τα παιδιά, όταν βγαίνουν έξω να παίξουν, μερικές φορές μου δείχνουν πού βρίσκονταν τα δωμάτιά τους. Η μητέρα είναι έγκυος – δεν υπάρχουν χρήματα για τις εξετάσεις στο νοσοκομείο. Μοιάζει τόσο κουρασμένη και αδύναμη… Είναι ευέξαπτη τον τελευταίο καιρό, λέει ότι τα παιδιά είναι πολύ άτακτα και τους μοιράζει ξυλιές. Είναι θυμωμένη, αλλά όχι με τα παιδιά. «Με όλο τον κόσμο», όπως μου λέει.

Κι εγώ είμαι θυμωμένη με όλο τον κόσμο τον τελευταίο καιρό. Με όλη αυτή την επιλεκτική τύφλωση και κώφωση ολόγυρα, με την ευκολία με την οποία μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, που τα θεωρούμε δεδομένα αν και ποτέ δε χρειάστηκε να αγωνιστούμε γι’ αυτά. Είμαι θυμωμένη με το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουμε πως αυτό που είμαστε είναι τυχαίο, είναι απλώς ένα παιχνίδι της τύχης. Γεννήθηκα Ελληνίδα, σε μια μεσοαστική οικογένεια, όπου καλύπτονταν όλες οι βασικές ανάγκες μας και με το παραπάνω. Θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ένα από αυτά τα παιδιά που τα πετάνε έξω από το σπίτι τους και περιμένουν από το γείτονα ή τον συγγενή να τους δώσει φαγητό, γιατί διαφορετικά δε θα φάνε. Δεν είμαι, όμως, ένα από αυτά τα παιδιά επειδή στάθηκα τυχερή, αλλά εφόσον είμαι τυχερή, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να μιλήσω για τα δικαιώματά τους.