Ημερολόγιο από τα Παλαιστινιακά Εδάφη

Είναι οι ασθενείς με τους οποίους νιώθω ότι ωριμάσαμε παρέα μέσα από αυτές τις συνεδρίες. Έφτασαν να γίνουν πιο ήρεμοι, να απολαμβάνουν τη ζωή χωρίς τα συμπτώματα που τους ενοχλούσαν στην αρχή, χαμογέλασαν ξανά μετά από πολύ καιρό, έθεσαν στόχους, ζούσαν την κάθε ημέρα.

Όσο για μένα, έγινα πιο «ανθρώπινη» και πιο επαγγελματίας μέσα από αυτούς, παρακολουθώντας τους να δουλεύουν σκληρά με τον εαυτό τους κάτω από δύσκολες συνθήκες, υποστηρίζοντάς τους σε αυτά τους τα βήματα, προσαρμόζοντας τις μεθόδους μου, σεβόμενη τον πολιτισμό και τις δοξασίες τους.

Συνεπώς, πραγματικά δεν ξέρω ποιος δίνει περισσότερα στον άλλο, είναι μια αμφίδρομη σχέση, μια συναλλαγή που μας αφήνει και τους δύο ευτυχισμένους και ικανοποιημένους, αλλά με μια πίκρα στο τέλος όταν πρέπει να αποχαιρετιστούμε.

Ειδικά με τα παιδιά αυτός ο αποχαιρετισμός γίνεται πιο δύσκολος, δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να φύγεις, γιατί πρέπει να πας να δεις κι άλλα παιδάκια τώρα που αισθάνονται καλύτερα και θα μπορούσαμε να περνάμε πιο όμορφα μαζί.

Δεν ξέρω για ποιον είναι πιο δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός, για μένα ή για τους ασθενείς. Αυτό που ξέρω είναι τα συναισθήματά μου μετά τις συνεδρίες: ευτυχισμένη που ήμουν εκεί και λυπημένη που φεύγω.

Ελίνα Πελεκάνου,
Ψυχολόγος, Χεβρώνα,
Γιατροί Χωρίς Σύνορα