Η κυβέρνηση της Αγκόλα πρέπει να βάλει ένα τέλος στην κακοποίηση των Κονγκολέζων μεταναστών

Ομάδες των ΓΧΣ που έφτασαν τον Οκτώβριο στο Δυτικό Κασάι (Western Kasai) – μια επαρχία της ΛΔ Κονγκό στα σύνορα με την Αγκόλα – παρέχουν περίθαλψη σε θύματα σεξουαλικής βίας. Έχουν επίσης συγκεντρώσει εκατό μαρτυρίες που φέρνουν στο φως μαζικούς βιασμούς και σωματικές κακοποιήσεις που ο στρατός της Αγκόλα διαπράττει ευρύτατα.

«Τη νύχτα, οι στρατιώτες περικυκλώνουν γειτονιές ολόκληρες» λέει ο Μαίινι Νικολάι (Meinie Nicolai), διευθυντής επιχειρήσεων των ΓΧΣ. «Όσοι άντρες μπορούν, το σκάνε ενώ όσοι δεν τα καταφέρουν, τους κλειδώνουν σε βρώμικες αυτοσχέδιες φυλακές μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά. Οι γυναίκες βιάζονται συστηματικά από πολλούς στρατιώτες, πολλές από αυτές μπροστά στα παιδιά τους. Αυτή η αποτρόπαια πρακτική επαναλαμβάνεται για πολλές μέρες καθώς τους μεταφέρουν στα σύνορα».

Οι άνθρωποι που απελαύνονται από την Αγκόλα λένε ότι δεν τους δόθηκε ούτε τροφή ούτε νερό κατά την κράτηση και την απέλασή τους στα σύνορα της ΛΔ Κονγκό. Επίσης η πλειοψηφία αναφέρει πρωκτικές και κολπικές εξετάσεις κατά τις οποίες τα εκκρίματα εξετάζονται προσεκτικά για την εύρεση τυχόν διαμαντιών.

Πολλές μαρτυρίες αναφέρουν θανάτους λόγω εξάντλησης ή κακομεταχείρισης. Οι άντρες λυντσάρονται, στέλνονται σε καταναγκαστικά έργα ή να υπηρετήσουν στο στρατό ή ακόμη και προς αυθαίρετες εκτελέσεις.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, από τον Ιανουάριο του 2007 έχουν ήδη απελαθεί 44.000 άνθρωποι από αυτή την πλούσια σε διαμάντια περιοχή της Αγκόλα στα σύνορα της ΛΔ Κονγκό. Υπολογίζεται ότι στη βόρεια Αγκόλα ζουν 400.000 Κογκολέζοι. «Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι περνούν τα σύνορα κάθε μέρα», εξηγεί ο Μαίινι Νικολάι. «Τα σύνορα ανάμεσα στην Αγκόλα και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό εκτείνονται για πάνω από 2.000 χλμ. και υπάρχουν αμέτρητα σημεία διάβασής τους».

«Εν ονόματι αυτών των γυναικών, οι ΓΧΣ έχουμε καθήκον να καταγγείλουμε αυτές τις σοβαρές κακοποιήσεις», δηλώνει ο Μαίινι Νικολάι. «Το 2004, οι ΓΧΣ είχαμε ήδη μιλήσει δημόσια για αντίστοιχες κακοποιήσεις που υφίσταντο οι Κογκολέζοι μετανάστες. Σήμερα, είναι δυστυχώς ξεκάθαρο ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.».