Ένα χρόνο μετά τον κυκλώνα Ναργκίς - Ιστορίες ασθενών από το Δέλτα του Ιρραγουάντι

Κατά την διάρκεια του Ναργκίς, τα μέλη της οικογένειάς μου κι εγώ ξεφύγαμε από το σπίτι μας με μια βάρκα. Δυστυχώς η βάρκα μας έσπασε από τους δυνατούς ανέμους και τα κύματα, και όλα τα μέλη της οικογένειάς μου έπεσαν στο νερό. Τα παιδιά μου έκλαιγαν και φώναζαν βοήθεια. Έπιασα πρώτα τον παππού μου και δύο γιους μου και τους μετέφερα σ’ ένα μεγάλο δέντρο, κι ύστερα πλησίασα την γυναίκα μου και τα υπόλοιπα παιδιά μου. Στον δρόμο χτυπήθηκα από μεγάλα κύματα και παρασύρθηκα ακόμη πιο μακριά. Τελικά έφτασα σ’ ένα μεγάλο δέντρο και σκαρφάλωσα σ’ αυτό. Έμεινα πάνω σ’ αυτό το δέντρο όλη τη νύχτα.

Το επόμενο πρωί, πήγα πίσω, στο σημείο όπου είχα αφήσει την γυναίκα μου και τα παιδιά μου το προηγούμενο βράδυ, αλλά δεν βρήκα τίποτε. Είχαν όλοι χαθεί. Πήγα και στο μεγάλο δέντρο όπου είχα αφήσει τον παππού μου και τους δύο γιους μου αλλά βρήκα μόνο τον παππού μου και τον ένα μου γιο. Ο άλλος αγνοούνταν, είχε πέσει μέσα στο νερό κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Είμαι πολύ θλιμμένος και θυμωμένος, διότι δεν μπόρεσα να σώσω την οικογένειά μου. Ύστερα από δύο μέρες, άκουσα ότι η μεγαλύτερη κόρη μου δεν είχε πεθάνει, αλλά είχε σωθεί από έναν από τους γείτονές μου, και βρισκόταν στον καταυλισμό του Μπογκαλάι. Πήγα στον καταυλισμό αλλά δεν την βρήκα. Στην πραγματικότητα είχε πεθάνει από τον Ναργκίς.

Μετά τον Ναργκίς υπέφερα από επίμονους πόνους στην κοιλιά μου κι από πονοκεφάλους. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά την νύχτα και δεν είχα όρεξη να φάω. Πήγα στα νοσοκομεία του Μπογκαλάι και του Γιανγκόν, και έκανα θεραπεία για ηπατίτιδα.

Αισθάνομαι τρομερή στενοχώρια που τα έξι μέλη της οικογένειάς μου πέθαναν στον Ναργκίς. Έχασα το σπίτι μου, την γυναίκα μου, την κόρη μου και τους γιους μου. Δεν είχα διάθεση ούτε να ζήσω, ούτε να δουλέψω. Δεν μ’ ενδιέφερε τίποτα.

Με την οικογένειά μου χαμένη, άρχισα να πίνω πολύ. Δεν μπόρεσα να σώσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, και τώρα έχω μονάχα έναν γιο. Όλοι οι υπόλοιποι είναι νεκροί.

Αισθανόμουν τρομερό θυμό και κατάθλιψη. Δεν έμεινα στο χωριό μου, και μετακόμισα στο χωριό του μεγαλύτερου αδελφού μου. Τώρα, ο μοναδικός επιζήσας γιος μου κι εγώ, ζούμε με την οικογένεια του αδελφού μου.

Μερικές φορές ονειρεύομαι την γυναίκα και τα παιδιά μου. Όταν συμβαίνει αυτό δεν μπορώ μετά να κοιμηθώ, οπότε σηκώνομαι να καπνίσω και να πιω αλκοόλ. Θέλω να ζήσω μαζί με την οικογένειά μου όπως ζούσαμε τότε, πριν τον Ναργκίς, αλλά όλα τώρα έχουν χαθεί.»

Ύστερα από μια σειρά τακτικών συμβουλευτικών συνεδριών, ο Τ. μπορεί σήμερα να συνδιαλλαγεί με άλλους ανθρώπους. Έχει αρχίσει να δουλεύει κανονικά για να βγάλει το ψωμί του, και να φροντίσει την οικογένειά του.

Είναι ικανός να λαμβάνει αποφάσεις για την οικογένειά του και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Έχει θέσει στόχους για το μέλλον. Κοιμάται καλά, η διάθεσή του έχει βελτιωθεί, και τα σωματικά του συμπτώματα (πονοκέφαλοι, κοιλιακοί πόνοι) έχουν υποχωρήσει. Τα συναισθήματα της απελπισίας μειώνονται επίσης, ενώ όταν θυμώνει πραγματοποιεί τακτικά ασκήσεις χαλάρωσης.

----------------------------------------------------

Η Μ. είναι 43 ετών. Έχασε ένα παιδί στον κυκλώνα Ναργκίς.

«Πριν τον κυκλώνα Ναργκίς, είχα πέντε παιδιά – το μικρότερο και το μεγαλύτερο ήταν κορίτσια, τα ενδιάμεσα αγόρια. Αγαπούσα τις κόρες μου πολύ, και κυρίως την μικρότερη.

Κατά τη διάρκεια του Ναργκίς φύγαμε από το σπίτι μας, κι έδωσα την μικρότερη κόρη μου στον αδελφό του ξαδέλφου μου, επειδή βρισκόταν πάνω σε βάρκα. Εκείνη την ώρα βρισκόμασταν στο νερό, και παρασυρθήκαμε από τους ισχυρούς ανέμους και τα κύματα.

Το επόμενο πρωί, άρχισα να ψάχνω για τα μέλη της οικογενείας μου. Όταν είδα τον αδελφό του ξαδέλφου μου, δεν είχε μαζί του την κόρη μου. Μου εξήγησε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο το μωράκι, όταν η βάρκα έσπασε από τους ισχυρούς ανέμους και τα κύματα. Έπεσε μέσα στο ποτάμι, το μωράκι γλίστρησε από τα χέρια του και παρασύρθηκε από τα κύματα.

Μ’ έπιασε μεγάλη θλίψη όταν το άκουσα αυτό. Είχα επίσης χάσει το σπίτι μου και όλη την περιουσία μου.

Ο κυκλώνας κατέστρεψε ακόμη και την μικρή μου επιχείρηση, που μου απέφερε εισόδημα.

Έχασα κάθε διάθεση να κοιμηθώ, και δεν μπορούσα να φάω τίποτε. Μου έλειπε πάντα η κόρη μου, κι έκλαιγα κάθε μέρα.

Οι άλλοι χωρικοί και οι γείτονες άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους και να κουτσομπολεύουν, λέγοντας ότι ήμουν τρελή. Έλεγαν ότι είχα σκοτώσει την κόρη μου, και δεν την είχα δώσει σε άλλο άτομο. Δεν καταλάβαιναν ότι όλοι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους.

Ο άνδρας μου δεν άρχισε να εργάζεται μετά τον Ναργκίς, και η οικογένειά μου εξαρτάται από δωρεές.

Δεν θέλω να βγω από το σπίτι μου και να μιλήσω στους άλλους συντοπίτες μου. Δεν πηγαίνω πουθενά, κι όταν πηγαίνω στην εκκλησία τις Κυριακές, όλοι με κοιτούν, και γι’ αυτό δεν θέλω να τους μιλήσω. «

Ύστερα από αρκετές συμβουλευτικές συνεδρίες, η Μ. άρχισε να αποδέχεται την κατάστασή της, και το γεγονός ότι η κόρη της είχε πεθάνει. Άρχισε να έρχεται σε επαφή με άλλους συντοπίτες της, και δεν αισθάνεται πια απομονωμένη. Άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή μαζί με άλλα μέλη της οικογενείας της, και ξανάνοιξε το μικρό μαγαζί της για να έχει εισόδημα.

Έχει θέσει στόχους για το μέλλον, τόσο για την ίδια, όσο και για την οικογένειά της. Σταμάτησε να κλαίει κάθε μέρα, κι όταν αισθάνεται στρες, πραγματοποιεί ασκήσεις χαλάρωσης.